Kartka z kalendarza: jesień 2015

Nie byli byśmy sobą, gdybyśmy jesienią zawiesili rowery na przysłowiowym „kołku”. Nie żeby zaraz codziennie marznąć co weekend gdzieś w lesie, ale przecież rower nie może stać zimą oparty o szafę…

Postanowiliśmy więc, na początku grudnia, wybrać się na małą przejażdżkę w dobrze nam znane

okolice pogranicza Kaszub i Kociewia. Chcąc poszukać nowych ścieżek i sprawdzić siebie i sprzęt przy niższych niż zazwyczaj temperaturach. Ostatecznie udało nam się wybrać do lasu 2 razy. Pierwszy raz połową składu, drugi raz już w pełnej obsadzie.

Oto mała relacja z dwóch weekendów.

WYJAZD 1:  27-28 Listopad 2015

Pierwszy wyjazd nie był wcześniej planowany, wyszedł bardzo spontanicznie, z potrzeby chwili i był bardziej wyjazdem technicznym niż wyprawą rowerową.

Pojechaliśmy do HBO Wygonin, którym się opiekuje. W weekend miała przyjechać grupa na weekendową imprezę więc chciał  nie chciał  trzeba było pojechać, napalić w piecu i wpuścić grupę do obiektu. Jako, że nie bardzo chciało mi się jechać samemu, zaproponowałem reszcie ekipy szybki wyjazd na rowerach. Ostatecznie tylko Radek miał wolny termin – więc pojechaliśmy we dwóch.

Dojazd naszą najbardziej standardową trasą PKP z Gdańska z przesiadką w Tczewie w stronę Chojnic. Jako, że za każdym razem staramy się znaleźć chociaż fragment nowej trasy – wysiedliśmy a stacji Zblewo. Ze Zblewa miałem zaplanowaną trasę, którą Radek dostał „kilka” dni wcześniej do wgrania na GPS. Jednak na stacji potwierdziła się nasza ekipowa zasada, że wyjazd nie może obejść się bez przygód …

Złośliwość rzeczy martwych sprawiła, że w magiczny sposób GPS nie mógł wyświetlić przygotowanego tracka. To jednak jeszcze bardziej zachęciło nas do wyprawy „na azymut” po ciemnym lesie. Zadowoleni z pokonania nieznanych dotąd dróg, dotarliśmy do Wygonina. Na miejscu po przygotowaniu bazy, spędziliśmy jeszcze kilkadziesiąt minut w mroźnym lesie, kręcąc ujęcia do filmu na temat oświetlenia rowerzystów – którego efekty mam nadzieję już niebawem będzie można zobaczyć na blogu. Średnia temperatura trasy i całej nocy wahała się miedzy -2 a -4 st. Celcjusza.

Reszta nocy minęła na rozgrzewaniu się herbatą z dużą ilością cytryny i pewną ilością „prądu”, oraz na snuciu planów na przyszłe wyprawy… Bazę opuściliśmy w sobotę rano. Trasa powrotna do domu podzielona była na 2 etapy. 

Pierwszy etap to około 30 km droga, głównie przez las, do stacji PKP Kościerzyna. Z Kościerzyny przejazd, o dziwo pustym, pociągiem do Rębiechowa, skąd zostało nam 18 km, który był etapem drugim powrotu do domu.

WYJAZD 2: 4-5 Grudzień 2015

Drugi wyjazd był już planowany tak, abyśmy mogli pojechać w pełnym składzie. Początek wyjazdu bardzo zbliżony do poprzedniego weekendu. Start na PKP Gdańsk Główny, skąd z

przesiadką w Tczewie dotarliśmy do stacji Kamienna Karczma.

Jako, że z Gdańska ruszaliśmy dość późno, jedynym zaplanowanym na ten dzień celem było

dojechanie prostą, leśną drogą do HBO Wygonin, gdzie mieliśmy zaplanowany nocleg.

Na te wyjazd założyliśmy sobie 3 cele do zrealizowania:

• sprawdzić nową trasę na Kaszubach – z Wygonina do Kartuz,
• wypróbować wojskowe racje żywnościowe jako alternatywę dla posiłków na trasie,
• przejechać z rowerem nową trasę PKM z Kartuz do Gdańska, sprawdzając dostosowanie pociągów do przejazdów z rowerami.

Z Wygonina ruszyliśmy około 10:30.

Radek zaplanował trasę, która wiodła po części po leśnych, po części po bocznych mało

uczęszczanych asfaltowych drogach. Dla komfortu jazdy i własnego bezpieczeństwa staraliśmy się

maksymalnie ograniczać przejazdy po głównych, ruchliwych trasach. Przejechaliśmy przez miejscowości takie jak Stary Bukowiec, Dębogóry, Wieki Klincz, Puc, Kłobuczyno, Szymbark, Kolano, Goręczyno. Mimo, iż nasze weekendowe wyjazdy zwykle koncentrują się na podobnym terenie, między liniami kolejowymi Tczew – Chojnice i Gdynia – Kościerzyna to za każdym

razem staramy się wybrać nowy szlak. 

Nowo przejechaną trasę gorąco polecamy. Tym samym udało nam się zrealizować pierwszy z założonych celów. Całość trasy wyniosła niecałe 52 km. 

Drugim celem było sprawdzenie wojskowej racji żywnościowej. Jakiś czas temu założyłem sobie, że podczas naszych krótkich wypraw, będziemy testować różne rodzaje mniej lub bardziej gotowych

posiłków, jakie można łatwo i szybko przygotować na trasie. Tym razem wybór padł na amerykańskie racje wojskowe typu MRE. Są to gotowe posiłki – w tym przypadku danie główne plus słodycze, napój w proszku i zakąski (np. pasztet lub krem orzechowy w zależności od zestawu) z podgrzewaczami chemicznymi. 

Do podgrzania posiłku wystarczy jedynie kilkanaście ml wody (lub innego płynu). Na trasie wypróbowaliśmy 4 zestawy posiłków tego typu. Tutaj napiszę jedynie, że generalnie jesteśmy z nich zadowoleni. Posiłek jest dość smaczny, łatwy do przygotowania a całość, dostarczająca energii na około 8h wysiłku jazdy, całość waży niecałe 0,5 kg i nie zajmuje wiele miejsca w sakwach. Szerszy opis racji MRE zamieszczę niebawem w osobnym artykule.

Ostatnim celem wyprawy było przejechanie nowo otwartej trasy PKM z Kartuz do Gdańska.

Tu jak na razie wszystko na plus. Wszystkie składy jeżdżące na tej trasie są fabrycznie nowe, o wiele większe niże te, które jeżdżą miedzy innymi na trasie Tczew – Chojnice. Skład, którym jechaliśmy był wyposażony w 10 haków na rowery oraz sporą przestrzeń ze składanymi siedzeniami, w której spokojnie zmieściło by się jeszcze kilka rowerów. Dla porównania pociąg z Tczewa, którym jechaliśmy dzień wcześniej miał tylko 6 haków bez dodatkowej przestrzeni.

Dzięki otwarciu nowej trasy kolejowej do Kartuz, oraz dostosowaniu kursujących na tej trasie składów do przewozu rowerów, otwierają się nowe możliwości jednodniowych lub weekendowych wypadów w kolejne rejony Kaszub. Nową trasę kolejową wszystkim polecamy.

Czytaj więcej

Jezioro Wdzydzkie - pierwszy wiosenny trip

W miniony weekend wraz z Marcinem wybraliśmy się w teren. Jako, że obaj przez zimę tylko patrzyliśmy na rowery nie stawialiśmy przed sobą żadnego celu ilościowego. Postanowiliśmy ot tak zwyczajnie czerpać radość z jazdy :) Co by nie jechać zupełnie w ciemno zaplanowaliśmy jedynie zarys trasy czyli przejechanie wokół jeziora Wdzydzkiego.



Wyruszyliśmy po godzinie 10:00. Tempem rekreacyjnym by na spokojnie cieszyć się jednym z pierwszych ciepłych weekendów tej wiosny. Po ostatnich niespodziewanych opadach śniegu słońce i temperatury w okolicach 15 °C było bym czego nam bardzo brakowało!

Całość trasy jechało nam się bardzo dobrze. Na całej trasie są liczne nowe, drewniane wiaty gdzie można zrobić sobie postój. Na 40stym kilometrze nasze odzwyczajone od rowerowego siodełka tyłki dały o sobie znać lecz mimo to postanowiliśmy zajechać jeszcze nad ulubione jezioro Strupino. Był to ostatni postój na trasie. Zalegliśmy na małej plaży w cieniu pod drzewem z widokiem na jezioro i pomost, który blisko 10 lat temu współbudowaliśmy. Spiliśmy po radlerku i ruszyliśmy do bazy.

Trasa o długości niespełna 60 km po przepięknych kaszubskich terenach to idealna propozycja na jednodniową wycieczkę rowerową. Nawierzchnia to mix lasu, asfaltu oraz szutrów dlatego warto wybrać się na nią na rowerze górskim lub trekkingowym.

Czytaj więcej

Gdzie na wyprawę rowerową w 2017?

Gdy pierwszy raz zacząłem pisać ten post był początek lipca. W planach mieliśmy wyjazd na południe Europy, oczywiście z naszymi odpicowanymi rowerami z sakwami, którymi chcieliśmy przejechać przez dzikie zakamarki pasma Rodopów. Życie jednak inaczej podyktowało ten czas i z planu nici.

Tym czasem za oknem już prawie zima. Okres, gdy na miejskich i leśnych ścieżkach rowerowych zostali najwytrwalsi. Mój Cube wisi na haku i czeka, aż mój organizm zaakceptuje panującą za oknem aurę. Póki co strasznie marznę :/ Ale nie o pogodzie miał być ten wpis.

Przez ostatnie kilka lat grudzień był okresem, gdy w mojej głowie rodził się nowy kierunek letniej wyprawy rowerowej. Mimo iż w tym roku licznik rowerowy trochę wolniej łyka kilometry to żyłka planowania i wymyślania wciąż jest żywa! W mojej głowie rodzą się już pomysły na przyszłoroczny wyjazd.

Gdzie na wyprawę rowerową?

Uważam, że by wyprawa była ciekawe musi być niepowtarzalna. Nie podążajmy niczyją drogą w 100%. Czerpmy pomysły, ale nie kopiujmy. Wyznaczmy sobie własny cel. Nasza zeszłoroczna wyprawa na Islandię zakładała przejechanie przez interior. Nie byliśmy pierwsi którzy pokonali tą trasę, ale byliśmy pierwsi w 2015 roku, którzy przejechali ją z północy na południe jeszcze przed otwarciem głównej drogi. Dla nas było to wyzwanie logistyczne. Pięciodniowy przejazd przez wulkaniczne bezdroża, z zapasem wody, jedzenia i nie do końca znaną sytuacją na temat przejezdności dróg sprawiła, że mimo wątpliwości czy "droga będzie przejezdna" czy "nie zakopiemy się w śniegu lub błocie" wyprawa na Islandię spełniła oczekiwania myślę każdego z nas. Dla nas był to cel i nasz Everest 2015 ! Sprawdziliśmy siebie, poznaliśmy swoje mocne i słabe strony, zrealizowaliśmy wspólny cel!

Nie ważne gdzie ważne z kim.

W moim wypadku wyprawa rowerowa to czas "wyrwany" z urlopu jaki przysługuje mi z racji zatrudnienia na pełen etat. W wymarzonym świecie odwróciłbym proporcje praca-urlop, ale świat nie jest idealny ;) Dlatego planując go razem z ekipą zawsze zaczynamy od burzy mózgów. Każdy mówi, gdzie chciałby pojechać i dlaczego. Każdy z Nas ma inny cel, każdy ma inny Everest, myślę że trochę inną motywację,  ale główny cel jest jeden - zobaczyć kawałek świata z rowerowego siodełka. Osobiście lubię wyznaczyć sobie cele mające znamię "wyzwania". Nakręca mnie do skrupulatnych przygotowań. Zarówno tych fizycznych jak i logistycznych. Wspomniany etat często bywa rutyną dlatego też dobrze mieć w życiu hobby, które jest odskocznią od monotonii dnia codziennego.

Także kiedy i gdzie na wyprawę rowerową w 2017 roku?

Jako, że uwielbiam planowanie mój prywatny kalendarz często wypełniony jest terminami na kilka miesięcy w przód. Rok 2017 nie będzie łatwy, kalendarz mam wypełniony póki co do października, na szczęście są to głównie weekendy. Pierwszy przybliżony termin na rowerowe hopsa hopsa wpisałem sobie pod koniec kwietnia, także ten teges, trzymam kciuki!

W przypadku wyprawy rowerowej planowanie zaczynam od miejsca. Mam w głowie kilka takich, które chciałbym odwiedzić, ale nie jest to zamknięta lista. Inspiracją do kierunku wyprawy są często osiągnięcia innych podróżników, aktualne wpisy na blogach, artykuły oraz książki podróżnicze, które potrafią dodać skrzydeł. Czasem zajrzę też do planów innych osób i grup, te bywają na prawdę przeróżne :)

Niedawno zdałem sobie sprawę, że kilka z wypraw które do tej pory planowałem lub uczestniczyłem opisane są w jednej z książek, którą dostałem kilka lat temu w prezencie urodzinowym. Co więcej z dedykacją bym znalazł swój wymarzony kierunek podróży. Pomogło mi to już nie raz, dziękuję !

Były zatem gejzery, Thorong La Pass, Wydmy Chigaga, Fiordy i wiele innych. Bystre oko na pewno bez trudu zauważy zaznaczoną stronę w książce, ktoś odważy się zgadnąć cóż to takiego? :)

  

Gdzie i kiedy poniosą mnie rowerowe koła w 2017 roku? Czy życie nie będzie miało innego planu na to co teraz mam w głowie? Tego nie wiem. Wiem, że mam cel i motywację, a 90% sukcesu leży w głowie i pozytywnym nastawieniu. Reszta to szczegóły :) A dlaczego nie zdradzam co chodzi mi po głowie? By nie zapeszać, ahoj przygodo!

Czytaj więcej

Kaszubska Włóczęga 2016 - relacja

Rowerowy rajd na orientację? Czemu nie, do tej pory nasze rowerowanie skupiało się głównie wokół własnych tras wyznaczonych wcześniej w domu lub eksploracji nowych leśnych ścieżek. Jakiś czas temu w Marcina głowie zrodził się pomysł startu w rajdzie na orientację Kaszubska Włóczęga. 

Sama formuła rajdu jest nam dobrze znana. Każdy z nas ma na swoim koncie liczne starty w pieszych rajdach z mapą lecz nigdy do tej pory nie łączyliśmy mapy i roweru.

Wybraliśmy start na trasie o długości 50 km. Dystans liczony przez budowniczych tras po najkrótszych drogach więc od umiejętności nawigacyjnych zależy ostateczna długość trasy. Zanim postawiliśmy koła na linii startu musieliśmy na niego dotrzeć co tym razem sprawiło nam wiele uśmiechu na twarzy :)

Rozważaliśmy trzy opcje transportu:

• pociągiem - tu było ryzyko, że więcej osób wybierze tą drogę i podczas przesiadki w Tczewie konduktor nie wpuści wszystkich do drugiego pociągu,
• pociągiem & rowerem - na wypadek jakbyśmy jednak w Tczewie nie dostali się do pociągu czekałoby nas 50 km jazdy rowerem,
• samochodem.

Wybraliśmy opcję trzecią, również z racji wyjazdu z Gdańska dopiero o godzinie 19:30.

Trzy osoby, trzy rowery, jeden osobowy samochód. Nie do końca zgodnie z przepisami, bo z lekko zasłoniętą tablicą rejestracyjną ruszyliśmy ku przygodzie :D

Nasza przygoda zaczęła się już na trasie. 30 km od domu w drodze do Ocypla, gdzie odbywała się tegoroczna włóczęga czekał nas przymusowy postój.W naszym pędzidle podczas wyprzedzania odpadła środkowa część tłumika :/

Szczęście w nieszczęściu, podczas próby podwiązania tłumiku przy pomocy druty zatrzymał się obok nas Piotr, wtedy był jeszcze obcą dla nas osobą, której imienia nie znaliśmy. Przez chwile przypatrywał się co wyprawiamy po czym zapytał gdzie jedziemy, co się stało i zaproponował nam swoją pomoc.

Tego się nie spodziewaliśmy! Trafiliśmy na mechanika, którego warsztat był 50 metrów od drogi, miał podnośnik, spawarkę i umiejętności! Mega fart dla nas! Miło, że są jeszcze dobrzy ludzie na tym świecie! Podczas naprawy okazało się, że Piotr także jest rowerzystą i gdyby wcześniej wiedział o rajdzie na który jechaliśmy również stawiłby się na linii startu.

Pospawani i już bez sportowego dźwięku ruszyliśmy w dalszą podróż :)

Po dotarciu do do bazy rajdu odebraliśmy klucz od domku, zjedliśmy szybką kolację i po długiej rozmowie o życiu i śmierci poszliśmy spać. Oczywiście nie obyło się bez toastu za 400setną fankę, o którym pisaliśmy w dniu wyjazdu :)

Sobotni poranek zaczęliśmy pobudką o godzinie 8:30. Nie chciało nam się wstawać, ale emocje ze zbliżającego się rajdu szybko postawiły nas na nogi. Odprawa, komunikaty startowe, szkolenie z mapy i start!

O 10:30 odebraliśmy mapy oraz kartę startową. Garmin wylądował w plecaku i służył tylko do zapisu tracka, który po powrocie pięknie zaprezentował się na mapie, ale o tym później.

Trasa wymagała odnalezienia i potwierdzenia 14 punktów, które zlokalizowane były na pomostach, rowach, mostach, wieży ciśnień i innych malowniczych, charakterystycznych i ciekawych miejscach kociewskiej okolicy. Lecz po kolei.

Kilka pierwszych minut po otrzymaniu mapy poświęciliśmy na zapoznanie się z nią i ustalenie kolejności zdobywania punktów.

Na samym początku trasy nie byliśmy do końca pewni siebie. Co prawda wiele lat spędzonych w harcerstwie i na różnych rajdach sprawiły, że wiedzieliśmy co to mapa i jak wszystko działa. Niemniej ostatnimi czasy, papierową mapę zastępują nam różnego rodzaju urządzenia, które niestety "myślą" za nas.

Przez to, chcąc trochę przekombinować, już na pierwszym kilometrze napotkaliśmy na leśnym skrócie płot i trzeba było kawałek zawrócić. Na pocieszenie i małe usprawiedliwienie wraz z nami od płotu wracało kilka innych ekip.

Po początkowej przygodzie, z każdym metrem szło już coraz lepiej. Pierwsze dwa punkty odnaleźliśmy dość szybko. Były one łatwe do znalezienia. Pierwszy na ścieżce kładce, drugi na pozostałościach pomostu nad jeziorem. Pomost w bardzo kiepskim stanie, jedynie Radek zdecydował się na niego wejść.

Kolejne doświadczenie zdobyliśmy przy trzecim odwiedzonym punkcie. Po pierwsze znów chcieliśmy przekombinować, wybierając mało przejezdny skrót, zamiast wybrać niewiele dłuższą, ale równą i szeroką drogę. Na samym punkcie po raz pierwszy natknęliśmy się na "stowarzysza". Pierwotnie potwierdzony punkt okazał się nie być punktem mylnym. Na spokojnie przeanalizowaliśmy mapę, ukształtowanie terenu i opis punktu, co doprowadziło do odnalezienia właściwego.

Trasa do kolejnego punktu była szybka i przyjemna. Nadgoniliśmy stracony czas na szukanie tamy bobrów z punktu poprzedniego. Sam punkt zlokalizowany był na podmokłej łące, gdzie znów chwila na zastanowienie, który punkt jest tym właściwym. Na szczęście tym razem dajemy sobie czas na zastanowienie i nie potwierdzanie "byle jakiego punktu na karcie kontrolnej".

Następne dwa punkty chyba nikomu nie sprawiły problemu. Pierwszy dokładnie przy trasie, na małym przepuście, kolejny "zadaniowy" przy kościele w Kasparusie.

Kolejny fragment trasy ponownie pozwolił nadrobić trochę czasu dzięki prostej, asfaltowej drodze. Ze znalezieniem punktu znów nie było problemów. Przy skręcie na ścieżkę do punktu napotkaliśmy kilka innych ekip. Punkt położony bardzo malowniczo, na końcu małego jeziorka, w ruinach starego młyna.

Jedyny minus to konieczność przedzierania się przez dość wysokie pokrzywy, co w krótkich spodenkach nie należy do rzeczy najprzyjemniejszych.

W tym momencie trasa zrobiła się trudniejsza, szeroka do tej pory droga, zaczęła być coraz bardziej wąska i piaszczysta, a skręty w kolejne drogi nie aż tak oczywiste jak do tej pory. Jednak i z tym udało się nam poradzić. Przy kolejnym punkcie znów spotykamy sporą grupę rowerzystów. Sam punkt, zlokalizowany był na starorzeczu, do którego prowadziły dwie drogi. Pierwsza przez rzekę po spróchniałej kłodzie, druga przez dość bagnistą łąkę. Ostatecznie Radek zadecydował o wyborze drugiej opcji i przez kilkanaście minut przedzierał się, wraz z kilkoma innymi osobami, przez moczary. Skutek, jeden upadek i mokre buty, ale udało się i na karcie kontrolnej mieliśmy potwierdzony kolejny punkt!

Przed ruszeniem w dalszą drogę, ustaliliśmy, iż w tym momencie rezygnujemy z jazdy do punktu numer 10, gdyż istniało prawdopodobieństwo nie wyrobienia się w regulaminowym czasie.

Droga do kolejnego punktu to druga (i ostatnia) nasza pomyłka nawigacyjna na trasie. Przez pośpiech i nieuwagę, ominęliśmy jeden ze skrętów i zafundowaliśmy sobie drogę bardziej zapiaszczonymi ścieżkami.

Po zdobyciu kolejnego punktu, zlokalizowanego przy pomniku przyrody, wyjechaliśmy do miejscowości Wda. Tam dokupiliśmy wodę i patrząc na zegarek, zrezygnowaliśmy z kolejnego punktu oznaczonego numerem 6.

Po kilkunastu minutach, na 30 minut przed końcem regulaminowego czasu, docieramy do punktu na wiadukcie nieczynnej trasy kolejowej. Tam inna ekipa namówiła nas do zboczenia z zaplanowanej trasy i zdobycie jeszcze punktu numer 8 na starym moście kolejowym około 1 km dalej. Pierwotnie z braku czasu również tam nie planowaliśmy jechać, jednak ostatecznie opłaciło się.

Na ostatni punkt i powrót do bazy zostało około 20 minut. Na szczęście nie musieliśmy szukać leśnych dróg, gdyż wzdłuż linii kolejowej biegła ścieżka, na której mogliśmy dość mocno się rozpędzić.

Ostatni punkt zdobyliśmy na kilkanaście minut przed końcem czasu przy wieży ciśnień nieopodal nieczynnej stacji kolejowej w Ocyplu. Z tego punktu kręcimy ile sił w nogach przez wieś do bazy.

Ostatecznie, zmęczeni ale bardzo szczęśliwi, na mecie zjawiliśmy się około 7 minut przed końcem regulaminowego czasu.

Krótkie podsumowanie:

Mapa wraz z naniesionym trackiem poniżej.

• przejechaliśmy 37 km,
• potwierdziliśmy 12 z 14 punktów kontrolnych,
• dwa razy lekko zboczyliśmy z trasy,
• na mecie stawiliśmy się 7 minut przed końcem wyznaczonego czasu,
• zdobyliśmy 137 punktów,
• zajęliśmy 9 miejsce na 21 ekip na TR50.

Szczegółowe wyniki na stronie organizatora.

Więcej zdjęć.

Nam się podobało i już czekamy na #KW2017 !

Organizacyjnie bomba, bez spiny, wszystko czytelnie, na czas, trasa dobrze wyznaczona, punkty na mapie oznaczone czytelnie, punkty stowarzyszone rozstawione rozsądnie (chociaż przy punkcie 5 mieliśmy małą zagadkę, który wybrać-wybraliśmy ten bliżej mostu).

Inne ekipy spotkane na trasie uśmiechnięte, wesołe i pogodne. Widać, że również przyjechały przede wszystkim miło spędzić czas, pobawić się z mapą w terenie i nieco popedałować.

Dziękujemy za organizację, świetną zabawę i pogodę, które dopisała wyśmienicie :)

Czytaj więcej

Planujemy się powłóczyć czyli Kaszubska Włóczęga tuż tuż !

W najbliższy weekend jedziemy na Kaszubską Włóczęgę. Każdy z nas ma na swoim koncie co najmniej kilkanaście startów w pieszych rajdach na orientację, dziennych, nocnych, dłuższych i krótszych. Nikt z nas jednak nie brał jeszcze udziału w wersji rowerowej. Rajd organizowany jest po raz jedenasty, lecz dla nas będzie to debiut. Zgłosiliśmy się na trasę rowerową o dystansie 50 km.

Pomysłodawcą i głównym spoiwem naszego uczestnictwa jest Marcin. To on od ponad miesiąca monitoruje całe wydarzenie. Dokonał zgłoszenia, dopilnował opłaty startowej oraz zarezerwował domek. Jedziemy dzień wcześniej by się zaklimatyzować i pospać nieco dłużej w dniu startu.

Pierwotny plan zakładał, że na linii startu stawiamy się w komplecie jako dwie drużyny. Niestety, wczoraj okazało się, że Tomek musi być w pracy. Jedziemy zatem we trzech, Marcin, Kuba i Radek, jako jeden patrol.

Zasady rajdu są proste:

• stawiamy się na start z rowerami,
• dostajemy mapę w skali 1:25 000 z zaznaczonymi punktami kontrolnymi,
• możemy używać busoli/kompasu,
• nie korzystamy z GPSa (poza rejestracją trasy, Garmin ląduje zatem w plecaku by nie wzbudzać niepotrzebnych scysji),
• od momentu startu mamy 4 godziny 20 min na powrót do bazy, po tym czasie naliczane są punkty karne,
• naszym zadaniem jest wyznaczenie optymalnej trasy i bezbłędne znalezienie punktów kontrolnych, następnie wracamy do bazy.

Brzmi banalnie prawda? :) Z doświadczenia jednak wiem, że najtrudniejsze w tego typu imprezach jest posługiwanie się mapą, orientacja w terenie oraz ustalenie priorytetów. Naszym celem jest odnalezienie wszystkich punktów lecz mapy nie zawsze są aktualne, nasz zmysł orientacji w terenie (mimo, że potrojony) może nas zawieść, dlatego też będziemy pilnować się wzajemnie. Ważne jest dostosowanie ewentualnych korekt trasy (a na rowerze można łatwo przegapić małe, leśne ścieżki) do czasu jaki pozostał do końca zabawy.

Nie można też walczyć za wszelką cenę, należy słuchać organizmu, dbać o odpowiednie nawodnienie i mieć zawsze w zapasie cukier, który podtrzyma zmęczony organizm.

Traktujemy to jako dobrą zabawę i przejażdżkę po lesie. Na pewno nie będziemy walczyć o złote kalesony i mam nadzieję, że nie spotkamy takich uczestników (co niestety zdarza się na takich imprezach). Mamy jeden cel: dobrze się bawić stosują się do regulaminu imprezy. :)

Co zabrać z sobą na taki rajd? Teraz mogę teoretyzować, mniej bądź bardziej trafnie, dlatego też wstrzymam myśl i napiszę po powrocie co znalazło się w naszych plecakach. O tym co było niezbędne, co mogłoby się przydać, a co było całkowicie zbędne.

Trzymajcie kciuki. Start w sobotę o godzinie 10:30 we wsi Ocypel !

Czytaj więcej

Nie masz rowerowych planów? Skorzystaj z kalendarza wydarzeń i zobacz co robią inni

Chciałem się z Wami podzielić swoim odkryciem, które pod kilkoma względami ułatwiło mi życie nie tylko jako rowerzyście. Mam na myśli KIWIPortal – wyszukiwarkę wydarzeń, która codziennie dostarcza aktualną bazę wydarzeń z całej Polski. Znajdziecie tam setki propozycji spędzenia wolnego czasu z blisko 300 kategorii tematycznych: dom i rodzina, nauka i edukacja, muzyka, kultura i sztuka, sport i rekreacja, tradycje regionalne, hobby, turystyka i podróże.

Poza wyszukiwarką, wydarzenia rowerowe dostępne są na osobnej podstronie http://www.kiwiportal.pl/wydarzenia/rowery/. Tam z kolei można wybrać jedną z zakładek dotyczącą konkretnego regionu (np. http://www.kiwiportal.pl/wydarzenia/rowery/malopolskie) lub kategorii (np. http://www.kiwiportal.pl/wydarzenia/rowery/kolarstwo-mtb).

Na moje oko, KIWI jest prawdopodobnie najobszerniejszą bazą wydarzeń rowerowych, więc portal zaskoczy nawet stałych bywalców imprez kolarskich. Poza wydarzeniami sportowymi (np. maratony MTB), w KIWI są również imprezy turystyczne oraz te typowo miejski (masy krytyczne, pikniki, targi rowerowe itp.). Co prawda istnieje już kilka serwisów rowerowych, ale KIWI ma tę przewagę, że oprócz rowerów zapowiada też biegi, triathlonczy koncerty. Mnie zaciekawił kalendarz imprez turystycznych, na którym zresztą także znajdują się imprezy rowerowe.

Portal jest zaprojektowany tak, że pozwala na odnajdywanie wydarzeń na kilka różnych sposobów. Można skorzystać z wyszukiwarki, gotowych stron kategorii lub regionów albo z aplikacji mobilnej (dostępnej na trzy systemy operacyjne).

Interfejs użytkownika to już kwestia gustu. Mi spodobała się możliwość prezentacji wyników wyszukiwania na kilka sposobów: w formie prostej listy, kafelków lub mapy.

Po rejestracji można prowadzić prywatny kalendarz: wydarzenia do KIWI dodawane są ze sporym wyprzedzeniem, więc można zaplanować swój wolny czas.
KIWI to nowy projekt, ale jak sie dowiedziałem, ciągle trwają prace nad kolejnymi wersjami w celu poprawy interfejsu użytkownika, większej intuicyjności, działaniu na urządzeniach mobilnych. To wszystko po to, aby użytkownicy szukając wydarzeń - wszystko jedno - czy rowerowych, czy muzycznych - szukali ich na KIWI :).

Czytaj więcej

Kiedy najlepiej serwisować rower?

Poniższy wpis jest całkowicie subiektywny. Mam świadomość, że ilu rowerzystów tyle opinii. Tekst opieram o swój rower mtb, z takim a nie innym amortyzatorem, z takimi a nie innymi hamulcami, itd. Jednak nie chodzi mi o konkretne modele, a o samą zasadę serwisowania.

Uważam, że jeśli dbamy o rzeczy służą nam one dłużej. Banał? Prawdą jest, że "coś taniego" nigdy nie dorówna jakością "droższemu" odpowiednikowi?

Czy droższe rzeczy zawsze wykonane są z lepszych materiałów? Czy tańsze rzeczy skazane są na życie tylko przez jeden sezon? Czy droższe rzeczy będą służyły aż do rozpadu? Czy tańsze rzeczy są gorsze?

O tym i innych rozważaniach jakie pojawiają się od dawna w mojej głowie postaram się zwięźle odpowiedzieć poniżej.

Tytułowy serwis roweru podzieliłbym na dwie kategorie, małą i dużą.

Kategoria mała

Czyli wszystko to co nie wymaga specjalistycznej wiedzy serwisowej i możemy zrobić sami w domu.

Najczęściej ogranicza się to do dwóch czynności:

• czyszczenie,
• smarowanie.

Zwyczajne dbanie o czystość roweru, do której zaliczam głównie czyszczenie napędu. Jest to niezwykle banalna czynność, ale bardzo ważna. Często słyszę, że 

mój rower już się do niczego nie nadaje bo nie działają przerzutki i łańcuch chrzęści jak jadę.

Myślę sobie - straszne.

Pytam - czemu Twój łańcuch przypomina jednolite coś, co wygląda bardziej na gumowy pasek niż srebrny łańcuch z ogniwami?

Zarówno "tani" łańcuch do roweru jak i ten dwukrotnie droższy wymagają takiego samego czyszczenia. Jeśli czyścimy napęd po błotnej przeprawie przez las od razu po powrocie do domu, napęd posłuży nam o wiele dłużej. Wystarczy szmatka, woda, benzyna/nafta (coś co odtłuści i szybko odparuje). Na koniec smar (ja daję kropelkę na ogniwo) i gotowe :)

Oczywiście czyścimy również kasetę, kółka przerzutki oraz blaty.

To samo dotyczy goleni w amortyzatorze. Obłocone czy zapiaszczone golenie amortyzatora powodują, że niszczy się jego uszczelka. Brudna uszczelka = nieszczelny amortyzator = wycieki = korozja wewnątrz = szybsze zużycie amortyzatora. Dlatego warto utrzymywać golenie amortyzatora w czystości.

Błoto na ramie.

Niby nic strasznego. Czy słusznie? Obłocona rama wygląda kozacko. Świadczy o tym, że jesteś prawdziwym hardkorem, który gardzi miejskimi ścieżkami i wie co to prawdziwe używanie roweru. Oczywiście masz rację, choć gdy błotko zaschnie to przy kolejnej jeździe sypiesz się jak zardzewiały wigry 3, brudzisz sam siebie - oczywiście nie przeszkadza Ci to bo jesteś hardkorem. Generalnie nie jest to mega szkodliwe na działanie roweru, ale czysty rower wygląda ładniej, po to wybieramy kolor przy kupnie by był widoczny również następnego dnia ;)

Klocki hamulcowe. Pierwsza sprawa to bezpieczeństwo. Druga sprawa to, w przypadku hamulców tarczowych, to dbanie o tarczę, która może się wykrzywić i porysować, gdy okładzina w hamulcach się skończy. Poniżej zdjęcie jednych z moich klocków u kresu swej żywotności oraz nowa para wyjęta z pudełka, różnica kolosalna!

Woda dobra na wszystko?

Wiem, że wielu rowerzystów na samą myśl o samoobsługowej, samochodowej myjni ręcznej ma dreszcze na plecach. Sam co jakiś czas korzystam z takich myjni, lecz bez  włączania ciśnienia, zachowując kilkudziesięcio centymetrowy odstęp od roweru by nie wtłoczyć wody w piasty, korbę czy ramę. Jest to skuteczny sposób by pozbyć się błota z ramy, kół i napędu. Najważniejsze by po takim myciu nasmarować dobrze łańcuch.

Na zdjęciu w roli czyściciela Bynio, z którym rowerowanie zawsze kończy się na myjce :)

Kategoria duża

Tutaj zaliczam serwis pt "nie róbcie tego sami w domu". Oczywiście tylko jeśli nie macie wiedzy.

Pierwszy serwis amortyzatora wykonałem u kolegi. Sam tylko asystowałem, podawałem narzędzia i czyściłem wnętrzności ze smaru. Nie miałem o tym zielonego pojęcia wiec całość bacznie obserwowałem.

Hamulce.

W zależności jakie hamulce posiadasz tak je serwisujesz. Ja mam hamulce hydrauliczne, które kilka razy się zapowietrzyły. Przy okazji wymieniłem olej. Tutaj tak samo jak przy czyszczeniu amortyzatora skorzystałem z pomocy Bynia. 

Linki, pancerze, regulacja przerzutek.

Sprawne działanie przerzutek to nie tylko regulacja. To także wymienione co jakiś czas linki i pancerze. Jeśli nigdy tego nie robiłeś, masz sporo czasu i jesteś osobą, która lubi majsterkować wymiana zajmie Ci kilkadziesiąt minut. Trochę więcej zajmuje regulacja przerzutek, gdyż trzeba to robić od zera. Nie wystarczy wówczas podkręcić naprężenia linki przy dźwigni hamulca. Trzeba je ustawić na nowo. Do tego po kilkudziesięciu kilometrach linki będą wymagały ponownej regulacji.

Czy gdybym miał droższe przerzutki, droższą ramę i droższe pedały czyściłbym je mniej? Regularne czyszczenie roweru gwarantuje mniejsze zużycie części. Nie ważne ile kosztują. Niektóre droższe podzespoły zużywają się szybciej z powodu materiałów użytych do ich produkcji, które są lżejsze ale mniej wytrzymałe. Dlatego wysoka cena roweru czy jego elementów nie gwarantuje Ci ich samoczyszczenia. Jeśli będziesz systematycznie serwisował swój rower, nie ważne czy samemu czy w serwisie rowerowym, będzie Ci on posłużył długie lata, a Ty będziesz zastanawiał się gdzie jechać, a nie czym jechać :)

Kiedy więc najlepiej serwisować rower?

Serwis codzienny wykonujemy na bieżąco. Gdy nie korzystamy z roweru np zimą możemy pomyśleć o serwisie większych elementów. Często na początku drugiego kwartału roku serwisy rowerowe mają promocyjne ceny na serwis, z których warto skorzystać.

Dla osób, które nie lubią czyścić za często roweru polecam unikanie deszczu, błota i śniegu.

Czytaj więcej

Zmiana garderoby! Rowerowy sezon jesień - zima uważam za otwarty!

Astronomiczna zima już jest! Za oknem jednak nadal króluje jesień. Czy to sygnał by zamienić rower na coś innego? Czy sezon rowerowy 2015 dobiegł już końca? Czym właściwie jest "sezon rowerowy"?

Dla mnie jest to pora roku. To od niej zależy jak używam roweru. Inaczej wygląda wyjście na rower w letnie popołudnie, inaczej w skrajnie zimny zimowy wieczór. Każda pora roku ma do zaoferowania coś wyjątkowego. Ważne jest by odpowiednio się do niej przygotować. Tak samo wychodząc z domu na spacer z psem czy idąc na przystanek autobusowy ważne jest by odpowiednio się ubrać. Jeśli potraktujemy rower jako wyjście z domu (chyba mało z Was jeździ rowerem po domu ;) ) to logicznym posunięciem będzie odpowiednia garderoba.

Jak zatem ubrać się na rower zimą?

Sklepy sportowe, stacjonarne i internetowe, pękają od ilości i rodzajów garderoby dla rowerzystów.

Jak wybrać tą odpowiednia?
Jakie ubrania wybrać?
Bawełniane?
Termiczne?
Dopasowane czy luźne?
Ile warstw na siebie ubrać?

To pytania ważne, a w odpowiedzi na te pytania pomocna będzie odrobina doświadczenia i otwarta głowa. Pamiętajmy, że jadąc rowerem jesteśmy cały czas w ruchu i nie potrzebujemy bardzo dużo ciepłych ubrań jak w przypadku spaceru. Poruszamy się non-stop. Nasze ciało jest w ruchu, a ruch to ciepło :) Rower zimą to jednak nie ćwiczenia crossfit i jest kilka punktów naszego ciała, o które trzeba zadbać szczególnie.

Ubrania bawełniane nie odprowadzają wilgoci. Nie ma nic gorszego jak jazda w mokrej koszulce, szczególnie zimą. Sam wybieram koszulki, bluzy, spodnie z materiałów sztucznych, które są dopasowane (nie mylić z opiętymi). Termiczne ubrania lepiej odprowadzają wilgoć, tak głosi każda reklama, która w tym przypadku nie kłamie. Różnica może być jedynie pomiędzy "tanimi" i "drogimi" materiałami - to już wypróbujcie sami. W swojej rowerowej szafie posiadam, zarówno ubrania "lepsze" jakościowo jak i takie "zwykłe", kupione w dyskontach. Uważam, że warto mieć trochę "lepszych" ubrań, ale na codzienne, szybkie przejażdżki dobre są też te "zwykłe". Rodzaj materiału zależy także od wilgotności powietrza. Będąc w tym roku w Maroko świetnie sprawdzała się koszulka bawełniana z długim rękawem, którą gdybym użył w naszym klimacie, to po 5 min byłaby mokra. Będę się jednak trzymał ubierania się w naszej strefie klimatycznej, jest mi ona bliższa.

Przez ostatnie kilka lat zauważyłem, że nie ma jednego przepisu na odpowiednie ubranie się. Każdy z nas potrzebuje innej termiki. Dlatego więc nie traktujcie poniższego tekstu jako wyznacznika czy gotowej instrukcji, a bardziej jako sugestie oraz informacje o tym jak ja przygotowuję się na zimowe wyjście na rower, na co zwracam uwagę i sami próbujcie jakich ciuchów potrzebuję Wasz organizm.

Najważniejsze dla mnie jest zapewnienie odpowiedniego ogrzania trzech punktów:

1. głowa

Czapki używam nawet w chłodne letnie dni śpiąc w namiocie. Jeżdżąc na rowerze jesienią/zimą jest ona obowiązkowym elementem mojej rowerowej garderoby. Najważniejsze cechy to:

• brak szwów,
• na wysokości czoła i zatok materiał chroniący przed wiatrem,
• szybkie odprowadzenie wilgoci,
• powinna grzać, ale nie przegrzewać.

2. dłonie

Dłonie podobnie jak stopy wykonują bardzo niewiele ruchu podczas jazdy rowerem. Należy zapewnić im dobrą ochronę przed zimnem. Ja używam rękawiczek, które chronią przed wiatrem i dodatkowo grzeją. Zimowe zakładam, gdy temperatura schodzi do około 3-5°C. Pęd powietrza powoduje dodatkowe wychłodzenie organizmu więc przy temperaturze lekko powyżej zera jesienne rękawiczki wymieniam na zimowe.

3. stopy

Ostatnie zimy przejeździłem w zwykłych turystycznych butach SPD. Gdy robiło się zimno wymieniałem zwykłe wkładki na takie ze srebrną folią na grubym filcu. Do tego gruba skarpeta (lecz tak by stopa miała trochę luzu) i ochraniacze na buty chroniące przed wodą i wiatrem. W takim zestawie wytrzymywałem do 60 minut przy temperaturze -20 °C, po tym czasie stopy miałem już jak sopelki. To minus butów SPD, stopa nic a nic się nie rusza. Od zeszłego sezonu używam butów Specialized Defroster Trail. But jest wysoki, chroni przed wiatrem i deszczem w 100%, ale jego termika nie powala na kolana. Owszem jest cieplej, ale gruba skarpeta i tak musi być. Główną jego zaletą jest wodoodporność.

Jakie spodnie? Jaka kurtka/bluza?

Ważna częścią garderoby są spodnie. Najlepiej ocieplane i nieprzemakalne w jednym. Osobiście używam dość ciepłych, zimowych, rowerowych spodni, które naprawdę szybko odprowadzają wilgoć. Nie chronią jednak przed deszczem więc gdy pada zakładam turystyczne spodnie z membraną. Gdy jest naprawdę zimno nie gardzę też bielizną termiczną. W podstawówce było to siarą ;) teraz to albo starość albo zdrowy rozsądek albo zwyczajnie poczucie komfortu.

A co z górą czyli tzw. korpusikiem? Wyznaję filozofię ubierania "na cebulkę". Niezależnie czy jeżdżę jesienią czy zimą mam na sobie trzy warstwy:

• koszulka termiczna - rękaw krótki lub długi,
• bluza - cieńsza lub grubsza (gdy jest bardzo zimno ubieram dwie bluzy),
• kurtka - cieńsza lub grubsza, ale zawsze chroniąca przed wiatrem i wodą.

Ostatnim elementem jest szyja. Chronię ją przed wiatrem i zimnem używając buffa, który mogę naciągnąć na tył głowy gdy bardzo wieje.

Złota zasada

Ubierz się tak, by po wyjściu z ciepłego domu było Ci troszkę chłodno.

Podczas jazdy lepiej odczuwać lekki chłód niż się przegrzać.

Kiedy będę wiedział, że jestem źle ubrany na zimowy rower?

Jeśli po przejechaniu kilkuset metrów nadal jest Ci zimno, jeśli wiatr przeszywa Cię na wylot, ręce marzną i nie czujesz nóg - to znak, że ubrałeś się za cienko.

Jeśli czujesz, że nadmiernie się pocisz to znak, że ubrałeś się za ciepło.

Co zrobić gdy przemarzłeś na rowerze? 

Gdy tylko wrócisz do domu zrzuć z siebie wszystkie ubrania. Ubierz suche, ciepłe, bawełniane ubrania. Dres, bluza, ciepłe skarpety i ciepła zupa lub chociaż herbata rozgrzeją Cię w kilkanaście minut. Gorący prysznic moim zdaniem nie jest zdrowy, gdy stopy mamy jak sople, lepiej rozgrzać się od środka.

Nie znam lepszej metody niż eksperymentowanie, dostosowanie ubrań z głowa i testowanie na sobie.

Czytaj więcej

Nocleg na wyprawie rowerowej - nasz 5cio gwiazdkowy hotel

Sen odgrywa bardzo ważną rolę w życiu każdego z nas. To podczas snu nasz organizm regeneruje się. Niedobór snu może prowadzić do:

• zaburzeń nastroju,
• utrudnienia skupienia uwagi,
• spowolnienia reakcji,
• spadku motywacji.

Patrząc na sen od strony wypraw rowerowych jest on niezbędny do regeneracji sił. Wydajny organizm powinien być zdrowy, wypoczęty i pełen sił, a to można osiągnąć śpiąc wystarczającą ilość godzin. Tylko w dobrej formie fizycznej i psychicznej będziemy zdolni do pokonywania kolejnych odcinków trasy.

Przeciętny człowiek śpi od 7 do 9 godzin w ciągu doby. Długość snu jest zawsze sprawą indywidualną. Podczas naszych wypraw śpimy tyle ile musimy. Tak by w dalszą drogę ruszać w pełni sił. Owszem są czasem sytuacje awaryjne. Wówczas musimy spiąć się i dostosować ilość snu to czasu jaki mamy, by np. dotrzeć z miejsca A do miejsca B.

Na Islandii na sen przeznaczaliśmy średnio 8h w ciągu doby. Nie wyobrażam sobie czterech niewyspanych marud na rowerze, z których każdy jedzie aby jechać, jest opryskliwy i do tego nic mu się nie podoba ;) Wyprawa jest dla nas urlopem. To ją wybraliśmy jako formę odpoczynku od dnia codziennego i ona ma sprawić, że wypoczniemy :) Jak wypocząć podczas wzmożonej aktywności pytacie? Emocje i nastawienie potrafią zdziałać cuda :D

Jako główną formę zakwaterowania wybieramy zawsze pięciogwiazdkowy hotel, czyli namiot który rozbijamy w najbardziej bajecznym miejscu jakie znajdziemy :) Tak też było podczas ostatniej wyprawy na Islandię. Zaplanowana, dzienna liczba kilometrów była wyznacznikiem szukania miejsca na sen. Jego odnalezienie zazwyczaj zajmowało od 2 do 10 kilometrów. W Norwegii często trawa była za wysoka, na Islandii trawy brakowało.

Szukaliśmy więc miejsca, które:

• będzie w miarę odsunięte od drogi,
• będzie miało dostęp do wody pitnej,
• podłoże będzie odpowiednie,
• będzie osłonięte od wiatru.

Czy namiot na prawdę jest taki super?
Wszystko zależy od naszego nastawienia oraz pewnej otwartości.

Zacznę od minusów:

• po całym dniu pedałowania trzeba poświęcić czas na znalezienie odpowiedniego miejsca,
• trzeba mieć zapas sił i chęci na jego rozstawienie,
• nie ma wymówki, że pada, bo namiot sam się nie rozstawi.

Na pewno każdy z Was jest w stanie dopisać jeszcze co najmniej 3 minusy nocowania pod namiotem, ale co z plusami?

• to my, nie miejsce, decydujemy o tym jaki #widokzrana będziemy mieć,
• przeszkadzają Wam głośni sąsiedzi? ruchliwa ulica? hałas? przejedźcie jeszcze 3 km i znajdźcie idealne dla siebie miejsce,
• namiot to najtańsza, niezależna forma noclegu.

Trzy minusy oraz trzy plusy są subiektywne, jeśli macie swoje powody "za" lub "przeciw" - piszcie śmiało!

W sieci bez trudu wyszukać można poradniki o tym jak znaleźć idealne miejsce na biwakowanie. Są to praktyczne i logiczne wskazówki. Dobre rady nie zawsze znaczy idealne. Bliskość koryta rzeki z jednej strony zapewni dostęp do wody, z drugiej to wilgoć i hałas które nie są dobre. Jednak gdy mamy do wyboru:
a) rozstawić namiot na trawiastej, płaskiej polanie czesanej przez islandzki wiatr
lub
b) biwakować w korycie rzeki, blisko skał które ochronią nas przed wiatrem
Wybór dla mnie jest oczywisty.

Dokładnie taką sytuację mieliśmy podczas drugiej nocy na Islandii. Po przejechaniu 76 km, gdy potrzebowaliśmy porządnej porcji snu po całym dniu zmagania się z silnym wiatrem, który nie opuszczał nas nawet o godzinie 20:00, zdecydowaliśmy, że obozowisko stawiamy w korycie rzeki, najbliżej brzegu i wysokich skał.

O czym należy pamiętać biwakując pod namiotem:

zgodność z prawem

W Polsce legalnie biwakować można tylko w miejscach wyznaczonych lub na prywatnej posesji. Dlatego sprawdźcie przepisy panujące w kraju, do którego się wybieracie. Dla przykładu na Islandii panuje hasło "przyroda jest dla wszystkich" dlatego biwakować można wszędzie poza terenem prywatnym, na nim tylko za zgodą.

bezpieczeństwo

Duże skupiska ludzi bywają niebezpieczne, głośne i mogą zrobić psikusa. Dlatego im dalej od miasta tym lepiej, ale nie na polanie pełnej owiec, które swą ciekawością będą chciały podgryźć wszystko co mamy. Unikajmy spania na krawędzi, dosłownie i w przenośni.

porządek

To chyba w obawie przed jego brakiem w Polsce nie można biwakować na dziko. Uważa się, że ludzie z założenia są barbarzyńcami. A może nikt nas, polaków, nie nauczył, że na łonie natury jesteśmy gośćmi i musimy pozostawić ją taką samą dla następnych pokoleń, by te mogły cieszyć się nią w takim samym stopniu jak my?
Tak samo sprawa się ma z ogniskami. W naszym kraju ich palenie dozwolone jest tylko w wyznaczonych miejscach i często musi być zgłoszone do najbliższej jednostki straży pożarnej. To brak umiejętności i zdrowego rozsądku prowadzi do pożarów. Małe kontrolowane ognisko, odpowiednio ugaszone a jego miejsce zamaskowane nie szkodzi. Wręcz przeciwnie, ogrzewa i daje możliwość przyrządzenia posiłku.
Zostawmy po sobie porządek, a jeśli rozpalamy ognisko róbmy to odpowiedzialnie.

Pięciogwiazdkowy hotel nie zawsze jest w zasięgu. Czasem wybieramy schroniska i kwatery prywatne. Lecz namiot jest numerem jeden i polecam go jako miejsce noclegowe!

Kochacie swoje rowery prawda? Co więc zrobić z rzeczami i rowerem podczas naszego snu? Ten temat wkrótce na blogu.

Czytaj więcej

Szosa - pierwsze starcie

Niedawno, z Kubą, rozpoczęliśmy nową przygodę... niektórzy twierdzą, że weszliśmy na kolejny poziom! My uważamy, że trzeba czegoś spróbować, żeby móc się wypowiedzieć na dany temat. :)
Z początku byłem sceptycznie nastawiony do roweru na cienkich oponach i to praktycznie bez bieżnika!! Aczkolwiek już po pierwszej przejażdżce zauważyłem mnóstwo zalet kolarzówki, niestety wady też swoje ma.

Po pierwsze: zupełnie inna kierownica, klamki od hamulców w pionie z zintegrowanymi przerzutkami - JAK TYM STEROWAĆ??!! JAK TYM JEŹDZIĆ??!! Pierwsze kilometry wyglądały przekomicznie, przechodnie na 100% zastanawiali się czy ja w ogóle potrafię jeździć na rowerze?!

Po drugie: inna pozycja jazdy, a co za tym idzie, inaczej pracujące mięśnie. Już po kilkuset metrach poczułem, że moje uda i łydki pracują inaczej. Choć zaletą przełożeń w rowerze szosowym jest możliwość odczuwania bezpośredniego oddziaływania naszych mięśni na prędkość z jaką się poruszamy - wystarczy kilka obrotów korbą, a my już pędzimy 35 km/h.

Po trzecie: nawierzchnia! No i tu zaczynają się schody. Rodzaj nawierzchni ma znaczny wpływ na komfort naszej jazdy. Każda dziura w jezdni, każda koleina, kostka brukowa, betonowe płyty oraz to coś dziwnego co widzicie na zdjęciu powyżej - wszystko odczuwamy w rękach, nogach i d**ie (siodełku).

Temat jazdy na rowerze szosowym na pewno zostanie rozwinięty, oczywiście zaraz po tym jak my zgłębimy tajniki tego "surowego" przemieszczania się po świecie.

Kędzior

Czytaj więcej